Η επιπλοποιεία της περιόδου αυτής στον κρητικό εύπορο πληθυσμό πρέπει να υπήρξε πλούσια σε χρηστικά είδη και σε μορφές, που εκτός από τα κύρια καθιστικά, όπως την καρέκλα και την πολυθρόνα, που παραμένουν αυστηρά αντιπροσωπευτικά της Κομνηνής βυζαντινής παράδοσης, είναι εμφανής η επιρροή της Ενετικής και Ευρωπαϊκής αναγέννησης σε ελάχιστα δείγματα που βρήκαμε διάσπαρτα σε απόμερα χωριά και όπου οι αγρότες ιδιοκτήτες τους αδυνατούσαν να τοποθετήσουν χρονολογικά την κατασκευή του επίπλου αυτού.
17ος-20ος αιώνας
Με την Τουρκική κατοχή της Κρήτης, από το 1645 και έως το 1898, εγκαθίσταται ένα καθεστώς κατάργησης της πολιτισμικής οργάνωσης του πληθυσμού και μια αυστηρή επιτήρηση της οποιαδήποτε οικονομικής ανάπτυξης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η Κρήτη βυθίζεται σε μια ισοπεδωτική κατάσταση πτώχευσης και οικονομικής αθλιότητας. Η πολυτελής επιπλοποιεία των οικονομικά ισχυρών και των αρχόντων εκποιείται και πολύ γρήγορα εξαφανίζεται. Φαίνεται όμως ότι στην Επαρχία ορισμένοι ξυλουργοί κρατούν ζωντανή την παράδοση για κάποιους τύπους επίπλων, όπως την καρέκλα, την πολυθρόνα και την κασέλα. Με την οικονομική εξαθλίωση οι χωρικοί αναγκάζονται να γίνουν πολύτεχνοι και κατασκευάζουν μόνοι τους τα απαραίτητα έπιπλα, πολύ απλουστευμένα και σπανίως με τα παραδοσιακά στοιχεία.
Τον 20ο αιώνα, με την απελευθέρωση της Κρήτης και την οικονομική της ανάπτυξη, οι ελάχιστοι εναπομείναντες επιπλοποιοί έλαβαν πληθώρα παραγγελιών, όσο τουλάχιστον συντηρήθηκε η παράδοση του τυπικού κρητικού επίπλου.
|
