ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ
Στην ανέγερση μιας οικίας συμμετέχουν ο Μάστορας που είναι
κτίστης
και 2-3 βοηθοί, ο
λιθοξόος
που σμιλεύει τις μεγάλες επιφάνειες και το διάκοσμο, ο
σοβατζής
με τους βοηθούς του και ο
ξυλουργός
που θα κατασκευάσει το σκελετό της στέγης, το πάτωμα και τα πορτοπαράθυρα.
Οι τοίχοι των παραδοσιακών οικιών έχουν πάχος 50 εκατοστών και κτίζονται συγχρόνως από δύο κτίστες, ένας από κάθε πλευρά του τοίχου. Για λόγους οικονομίας το συνθετικό υλικό είναι από λάσπη χώματος και όχι από ασβέστη και άμμο.
Οι κτίστες πρέπει να είναι πολύ έμπειροι και οι πέτρες να εφάπτονται καλά με τη βοήθεια πολλών μικρών λίθινων σφηνών. Η λάσπη χρησιμοποιείται για να γεμίζει τα κενά, εμποδίζοντας έντομα και ερπετά να φωλιάζουν στον τοίχο.
Όταν τελειώσει η κατασκευή, σοβατίζονται οι εσωτερικοί τοίχοι με ένα πρώτο χέρι από ασβέστη, χοντρή άμμο και ψιλοκομμένο άχυρο και ένα δεύτερο χέρι από λεπτή άμμο και ασβέστη. Έως την Τουρκοκρατία όλες οι οικίες ήταν σοβατισμένες εξωτερικά. Με την οικονομική εξαθλίωση το εξωτερικό σοβάτισμα περιορίστηκε στο αρμολόγημα γύρω από κάθε πέτρα.
Η στέγη, που είναι πάντα επίπεδη με ελαφριά κλήση προς τις υδρορροές, στηρίζεται σε χονδρούς κυπαρισσένιους κορμούς σκεπασμένους με καλάμια, δεμένα μεταξύ τους με πολύ επιμέλεια. Πάνω στα καλάμια τοποθετείτε ένα παχύ στρώμα από θάμνους που και αυτοί καλύπτονται από 10 με 15 εκατοστά χώμα. Για να μονωθεί το χώμα από τα όμβρια νερά, σκεπάζεται κάθε φθινόπωρο με 3 έως 5 εκατοστά κοπανισμένου αργίλου.
| 
