Απ’ το 1645 μέχρι το 1897 η Κρήτη βρίσκεται κάτω απ’ την Τουρκική κατοχή, κατά τη διάρκεια της οποίας ελέγχεται και πάλι η εισαγωγή σιδήρου ως στρατηγική πρώτη ύλη.
Η Κρήτη είναι ένας τόπος που για αιώνες ταλαιπωρήθηκε από τους ξένους κατακτητές. Σ’ όλη αυτήν τη διάρκεια, οι κάτοικοί της δεν έπαψαν να αγωνίζονται για την επιβίωση και τη διατήρηση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας κατ’αρχήν, αλλά παράλληλα να δημιουργούν, να εκφράζονται, να εξελίσσουν και να τηρούν την αυτόχθονη παράδοση του τόπου τους.
Η πολιτιστική κληρονομιά, οι ιδιαιτερότητες του φυσικού περιβάλλοντος και οι εκάστοτε πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, δημιουργούν τρόπους για την επίλυση των σοβαρών προβλημάτων και της αισθητικής έκφρασης, που είναι τρόπος ζωής.
Οι απλοί άνθρωποι που έμαθαν να επεξεργάζονται τα υπάρχοντα υλικά μεταμορφώνοντάς τα σε χρήσιμα αντικείμενα, είναι δημιουργοί.
Χειριζόμενοι οι ίδιοι τα εργαλεία τους και ακόμη εφευρίσκοντας μερικά, μοχθούν ώστε όχι μόνο να κατασκευάσουν κάτι, αλλά να το επιμεληθούν, να το στολίσουν, να συνθέσουν.
Αυτός ο ντόπιος μάστορας, ο απλός άνθρωπος, που κρύβει μέσα του μνήμες και κληρονομιές του παρελθόντος, συμβάλλει στο να διατηρούνται και να μεταφέρονται παραδοσιακά στοιχεία στα αντικείμενα που δημιουργεί. Το μεράκι για την τέχνη του αντανακλάται στις μοναδικής αρμονίας και καλαισθησίας συνθέσεις.
Ο τεχνίτης του σιδερένιου σφυρήλατου αντικειμένου στην Κρήτη, παρόλο που δεν είχε άφθονο υλικό στη διάθεσή του, το αξιοποιεί για τις ανάγκες της καθημερινής χρήσης. Έτσι κατασκευάζει κυρίως γεωργικά εργαλεία και μαχαίρια που αποτελούν μεγάλη παράδοση στην Κρητική Λαϊκή Τέχνη.
|
